Κατοχή, εμφύλιος, μεταπολεμική Σάμος, μετανάστευση και ερήμωση των χωριών μας, μεταπολίτευση, δεκαετία του ’80 και της συμφιλίωσης (;). Το πέρασμα πενήντα και πλέον χρόνια χαράσσει το σώμα του νησιού μας και τις ζωές μιας απλής Σαμιώτικης οικογένειας. Κυρίαρχο το «τραύμα» της απώλειας ενός νέου μέλους της οικογένειας, αντάρτη στον εμφύλιο και του τρόπου που το τραύμα αυτό βιώθηκε και διαχειρίστηκε από τη μάνα και τρία απ τα παιδιά της.
Το έργο αποτελείται από πέντε θεατρικούς μονολόγους, σαν πέντε ανεξάρτητες συνεντεύξεις που δίνουν τα μέλη της ίδιας οικογένειας σε έναν ερευνητή, σαράντα τόσα χρόνια μετά τα δραματικά γεγονότα της Κατοχής και του Εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα. Κάθε μονόλογος αποτελεί μια επινοημένη αφήγηση ζωής, πέντε διαφορετικές αφηγήσεις – ζωές, σφραγισμένες και οι πέντε από το γεγονός της απώλειας και του «ανεξήγητου» θανάτου ενός νεαρού, μέλους της οικογένειας, που συμμετείχε στα δραματικά γεγονότα της εποχής.
Όταν διαβάσαμε το έργο του Δημήτρη Θρασυβούλου νιώσαμε πως το ανέβασμά του ήταν για την ομάδα κάτι σαν ηθική υποχρέωση. Κυρίως απέναντι στο νησί μας (Θεατρική Ομάδα Σάμου η ομάδα μας) αλλά και απέναντι στο Δημήτρη που είναι από τους πιο αξιόλογους πνευματικούς ανθρώπους που έχουμε σήμερα στον τόπο μας. «Ο κήπος με τα Κυπαρίσσια» όμως δεν είναι απλώς ένα έργο που έχει γράψει ένας φίλος και αφορά το νησί μας. Είναι ένα πολύ καλό έργο. Δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα ανάλογα του μονολογικής μορφής που παρουσιάζονται στις Αθηναϊκές σκηνές. Αντίθετα πολλά απ αυτά θα είχαν πολλά να ζηλέψουν.
Όπως λέει και ο συγγραφέας σκοπός του δεν ήταν να γράψει έργο ιστορικό, ούτε να πάρει θέση, να δώσει απαντήσεις σε ερωτήματα που ακόμα εξακολουθούν να προβληματίζουν ή και μετά από τόσα χρόνια να διχάζουν την κοινωνία μας. Σκοπός να δώσει τη φωνή της λογοτεχνίας στους απλούς ανθρώπους που δεν μίλησαν αν και οι ζωές τους σφραγίστηκαν από όσα συνέβησαν τότε. Το βιώματα αυτά προσπαθήσαμε να αφομοιώσουμε, να εκφράσουμε θεατρικά και εν τέλει να κοινωνήσουμε μαζί σας.
Από την όλη μας εμπειρία μας απομένει μια πεποίθηση, έστω ελπίδα, πως το νησί μας δηλαδή εξακολουθεί να είναι ένας «κήπος», όπου παρά τις πυρκαγιές, τις ασθένειες, αλλά και τις ενίοτε αυτοκαταστροφικές διαθέσεις, εξακολουθούν να φυτρώνουν ορθόκλαδα ψηλόκορμα «κυπαρίσσια».
ΔΙΑΝΟΜΗ
Μάνα: Αλίκη Μαμουλή
Γιώργος: Κώστας Βαρβαδούκας
Μαρίτσα: Παρθενόπη Αρμενάκη
Χρήστος: Κώστας Φώτεινας
Μιχάλης: Κώστας Νεοχωρίτης
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνοθεσία: Στέλιος Μάρκου
Μουσική: Μανώλης Βουλαρίνος
Σκηνικά: Παρθενόπη Αρμενάκη, Στέλιος Μάρκου
Κουστούμια – Κονσόλες: Πολύκαρπος Μπαχαρίδης
Φωτογραφίες: Νίκος Αγγελής
Υποβολείο: Μαρία Κουμούλη
Αφίσα – Πρόγραμμα: Βασίλης Τραπεζανλίδης, Παρθενόπη Αρμενάκη
